Fijne Fantasieën
Het blijft beangstigend als je ziet hoe snel mensen beoordelen of liever gezegd veroordelen. In dit geval gaat het om de jong volwassen vrouw Esther die na het overlijden van haar vader, toen ze 12 jaar oud was, een strijd met zichzelf moest aangaan. Het verdriet kon ze “keurig in een laatje in haar hoofd opslaan”. Maar na 3 jaar begon dat laatje toch te lekken waarna ze zich steeds meer ging wapenen om de zorg voor haar jongere broertje vol te houden. En dat zich wapenen deed ze door meer te eten om zichzelf te vullen en het verdriet geen kans te geven.
Maatschappij
‘Iedereen loopt altijd maar aan mijn kop te zeuren dat ik moet afvallen omdat ik te dik ben. Ik voel al zo lang dat mensen naar mij kijken en denken “dikkertje”.
Als ik buiten ben, pas ik wel op om iets te eten. Bij een ijsje denken mensen direct “zie je wel” en als ik een appel eet “straks weer snoepen zeker”. Ik word zo moe van mensen die denken dat alle vrouwen maatje 36 hebben omdat we dat in de modebladen en op TV zien. Mijn gewicht zit me niet in de weg. Ik ben gezond en doe de dingen waar ik van hou’.
Creativiteit
‘Ik was altijd al creatief. Ik herinner me een tekenopdracht waar we een maand de tijd voor kregen. En ik wist meteen wat ik wilde. Een winterlandschap met schaatsende mensen maken zoals Louis Apol dat deed. De lijnen waren zo fijn, de sneeuw zo zacht, avonden was ik bezig met priegelen. Toen ik het inleverde was mijn tekenleraar echt onder de indruk. Later kwam hij nog bij ons thuis om mijn moeder en mijn stiefvader te vragen om me hiermee door te laten gaan. Maar die deden schamper daarover want wie kende nou een rijke levende schilder? Ik kon gewoon niet in opstand komen. Ik wist zelf niet eens wat ik wilde, ik kende mezelf niet. Tekenen als vak liet ik toch vallen en richtte me op economie want dat blijft, of het nu goed of slecht gaat, altijd bestaan’.
Winkel
‘Thuis ging ik wel door met tekenen en schilderen en in de winkel waar ik mijn spulletjes kocht vroegen ze een keer of ik niet op zaterdagen wilde helpen. Het ging toen echt heel goed met me. Ik leerde nieuwe mensen kennen die ook bezig waren met tekenen. Ik werk inmiddels full-time in de crea-winkel en vorig jaar zomer ben ik begonnen met een opleiding zilversmid in Leeuwarden. Fijne mensen die de tijd namen om naar mijn handen te kijken. Ik voelde dat ik geen beperking meer kende in mijn creativiteit, niemand die mij ging vertellen wat ik wel of niet mocht. Het was zo anders dan op de middelbare school waar ik steeds meer het gevoel had dat ik er voor de school was in plaats van de school voor mij. Al die regeltjes en soms de angst voor de toetsen. En vooral niet buiten de lijntjes kleuren. En dat gaat dus nu niet; juist om iets nieuws te maken moet je wel buiten de lijntjes kleuren’.
Dynamiek
‘Nu ik deze opleiding doe voelt het alsof ik gedwongen word niet alleen zo creatief mogelijk te zijn maar ook om mijn gevoel te laten zien. Ik bekijk de wereld anders, ben veel spontaner. Laatst in de stad zag ik een vrouw met een prachtige zilveren ring en maakte een praatje met haar. En dat was zo fijn om volledig vanuit enthousiasme over iets wat we beiden mooi vonden te spreken. De dynamiek van zo’n gesprek is nieuw. We hoorden door de mondkapjes heen hoe bezield we waren. Heerlijk’.
Corona
‘En nu Corona. Alles dicht. De opleiding doet er veel aan om de klas aan het werk te houden met opdrachten maar ik merk gewoon dat ik weer naar het oude ga. Ik word weer zo onrustig, angstig en voel de toekomst iets dat zo ver weg is. Ik kom ook weer aan. Maar het ergste is dat ik weer helemaal kan wegdromen net als vroeger. Dagdromen over de sierraden die ik voor bekende mensen kan maken doe ik veel. Op TV zag ik Maxima en wat zou ik graag iets voor haar willen maken. En dan een eigen sierradenlijn maken die door heel Europa verkocht wordt’.
Snelweg van geluk
‘Als ik op de snelweg in de auto zit fantaseer ik hoe de op- en afritten gebeurtenissen in mijn leven zijn. Er zijn al mooie dingen in mijn auto gestapt. Mijn werk, vriend, mooie vakanties maar ik zou nu echt wel willen dat de lockdown waar we nu in zitten de afslag van de snelweg neemt. Ik denk aan het mooie schijnende van de sierraden die ik wil gaan maken, alsof dat een betovering voor nu is. Het gekke is dat ik zo blij ben dat ik eindelijk iets heb gevonden waar ik jarenlang over heb gedaan om te krijgen en nu ik eraan begonnen ben er weer een virus is dat me tegen houdt. Net als vroeger op school. Ik verlang zo naar een snelweg van geluk’.
Geduld
Iedereen die ooit geprobeerd heeft om een vaardigheid (schilderen, pianospelen) te beheersen, weet hoeveel geduld daarvoor nodig is om iets te bereiken. Maar is het voor veel mensen al moeilijk om geduld te hebben zeker in combinatie met discipline en concentratie, dan vergt onze wereld nog een andere uitdaging: geduld hebben omdat iets niet mag. De klachten die de oorsprong hadden in het overlijden van haar vader waren nog niet controle en de frustratie van Esther in deze lockdown daar bovenop geven aan dat een diep werkend middel op zijn plaats is.
Ze heeft haar waarde ontdekt en staat open voor een leven vanuit haar hart. De beperking is voor haar een restrictie naar een volgende stap maar met de hulp van een homeopathisch middel kan deze betutteling een bron worden van opgespaarde energie voor een volgende stap.